Όχι μόνο ” οίκοι ευγηρίας” δεν είναι αλλ, ούτε καν ” ευθανασίας” . Είκοσι νεκροί σε έναν μονάχα τέτοιον “οίκο” σε λίγες ημέρες, σε προθάλαμο νεκροτομείου, παραπέμπει.
Κάποτε έσβηναν εν ειρήνη, σ ένα ντιβανάκι, περιστοιχισμένοι απο παιδιά κι εγγόνια, αγαπημένους γείτονες και κάποιους στενούς συγγενείς που χαν έρθει από το χωριό για να προλάβουν…
Ξέρω, ξέρω. Άλλαξε η ζωή, τα παιδιά ψάχνουν να βρουν δουλειά, το νοίκι τρέχει, η ΔΕΗ, το δάνειο της τράπεζας δεν περιμένουν.
Στον οίκο “ευγηρίας” λοιπόν.
Δηλαδή σε ένα δωμάτιο πέντε, τέσσερις, τρεις, σύμφωνα με τις προδιαγραφές της “ελεύθερης” οικονομίας ας, της πολυφωνικής δημοκρατίας μας και του κακού μας του καιρού.
Να κοιτάζουν άγνωστα ντουβάρια και γείτονες που δεν είχαν ξαναδεί και μία ταλαιπωρημένη νοσοκόμα, να προσπαθεί να αλλάξει πάνες, πνιγμένη στα αποτελέσματα της γεροντικής ακράτειας και το αφεντικό, στο κλιματιζόμενο στρατηγείο του, να εισπράττει την “κάθε πρώτη του μηνός” τις χιλιοματωμένες συντάξεις των γερόντων…
Τουλάχιστον αυτοί που κυβερνούν, με την ελεύθερη έκφραση της εκλογικής μας επιθυμίας όποιοι κι αν είναι ας ρίξουν μία ματιά σε αυτούς τους οίκους…κι ας προσφέρουν στους ανήμπορους “τέλη ειρηνικά” και κυρίας “ανεπαίσχυντα”
Τους το χρωστάμε…