Με ιδιαίτερη ικανοποίηση είδαμε ότι άρχισε -εν μέσω πανδημίας- το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, η περίφημη και γνωστή για την προσήλωση στην ποιότητα «Μόστρα»…
Επιτρέψτε μας να ομολογήσουμε ότι αυτή η υπό διαμόρφωση- με προοπτική να παγιωθεί- κατάσταση γύρω από την «Εβδόμη Τέχνη» μας είχε θορυβήσει.
Φίλοι πιστοί του κινηματογράφου, με αρκετές χιλιάδες «χιλιόμετρα» στο κινηματογραφικό μας «κοντέρ», ακούμε τον τελευταίο καιρό πολλές απόψεις, οι οποίες κάθε άλλο παρά αισιόδοξες είναι για το μέλλον των σκοτεινών αιθουσών, στις οποίες περάσαμε ένα μεγάλο μέρος των νεανικών και φοιτητικών μας χρόνων, αλλά και αργότερα, μέχρι σήμερα, αφού το σινεμά παραμένει στην κορυφή-μαζί με την μουσική- των προτιμήσεών μας…
«Το σινεμά πεθαίνει,ίσως και το θέατρο, από τον κορωνοϊό» μα λένε φίλοι, επαΐοντες, επισημαίνοντες ότι «έχει κλειδώσει η αγορά στις ΗΠΑ και την Κίνα», αναφέροντες ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την τοποθέτηση (μέχρι πότε;) στο «ψυγείο» της νέας (
ταινίας του Τζέιμς Μποντ, αλλά και την κινηματογράφηση του μιούζικαλ « Νταϊάνα», το οποίο επρόκειτο να ανέβει στο Μπρόντγουεϊ τον περασμένο Μάρτιο, προκειμένου να «μοιραστεί» στα σπίτια μέσω του Netflix!
ταινίας του Τζέιμς Μποντ, αλλά και την κινηματογράφηση του μιούζικαλ « Νταϊάνα», το οποίο επρόκειτο να ανέβει στο Μπρόντγουεϊ τον περασμένο Μάρτιο, προκειμένου να «μοιραστεί» στα σπίτια μέσω του Netflix!Αλλοίμονο αν το θέατρο και το σινεμά, οι πανέμορφες, μεγάλες και μικρές, σκοτεινές αίθουσες, δώσουν την θέση τους στα ανάκλιντρα και τα «πουφ» των σπιτιών μας…
Αλλοίμονο αν η μαγεία, με την δέσμη φωτός, η οποία στέλνει από την «καμπίνα» του μηχανικού τον κόσμο ολόκληρο στην μεγάλη οθόνη, πάψει να φωτίζει εκείνες τις μοναδικές ώρες…
Αλλοίμονο αν τα πρόσωπα των ηθοποιών, φωτισμένα μαεστρικά από τον υπεύθυνο φωτιστή, πάψουν να μας κοιτάζουν από το «σανίδι» της σκηνής των θεάτρων…
Παλιότερα, που δεν υπήρχε στην χώρα μας η τηλεόραση, το σινεμά και το θέατρο ήταν η μοναδική μας ποιοτική ψυχαγωγία. Ουρές έξω από τους κινηματογράφους για την «Οδύσσεια» με τον Κερκ Ντάγκλας, τον «Μπεν Χουρ» με το Τσάρλτον Έστον, το «Κβο Βάντις», με τον Βίκτορ Ματσιούρ στα παιδικά μας χρόνια.
Κι αργότερα συνωστισμός στα «Σινέ Τέχνης», όπου η νεολαία της εποχής ανακάλυπτε τον Αϊζενστάιν, τον Μίκλος Γιάντσο, τον Ταρκόσφκσι, αλλά και τον σύγχρονο γαλλικό, αγγλικό αλλά και αμερικανικό κινηματογράφο…
Το λατρέψαμε το σινεμά και το ακολουθούμε πιστά σε κάθε του βήμα. Το ελληνικό, από τον Κούνδουρο, τον Κακογιάννη, τον Αγγελόπουλο, τον Δαμιανό, τον Βούλγαρη, μέχρι τους σημερινούς άξιους δημιουργούς (να συγχαρούμε τον σπουδαίο ηθοποιό Βαγγέλη Μουρίκη για την διάκρισή του στο φεστιβάλ του Σεράγιεβο) και το παγκόσμιο, από τις δημιουργίες του Τσάπλιν, της «νουβέλ βαγκ», του ανατολικοευρωπαϊκού (σοσιαλιστικού), του νοτιοαμερικανικού, του ιταλικού, του αγγλικού και του αμερικανικού, μέχρι τις σημερινές (όχι τόσο συχνές) σπουδαίες παραγωγές.
Μακάρι να αντέξει ο κινηματογράφος στην δοκιμασία της πανδημίας και να βρουν οι φίλοι του το θάρρος και την δύναμη να ξαναγεμίσουν τις αίθουσες όταν,με το καλό, νικηθεί ο εχθρός-ιός.
Εμείς, πιστοί στις εντολές των ειδικών, αλλά και στην αγαπη μας για το σινεμά, θα συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε ταινίες στα θερινά.
Με την μασκούλα μας, τις αποστάσεις μας, αλλά με όλες μας τις αισθήσεις!