Βγήκα, νωρίς το πρωί, για περπάτημα. Με την αλλαγή της ώρας ήταν ακόμη ξημέρωμα. Κάθε μέρα προσπαθώ να κάνω τουλάχιστον πέντε χιλιόμετρα. Από παιδί έτρεμα την ακινησία!
Όταν με έβαζε ο πατέρας μου το μεσημέρι να κοιμηθώ με το ζόρι δίπλα του, περίμενα να αρχίσει να τον παίρνει ο ύπνος και το έσκαγα, για να βγω έξω! Οι γονείς μας τότε πίστευαν ότι και τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται το μεσημέρι.
Έκλειναν τότε τα μεσημέρια και τα μαγαζιά. Δεν είχαμε «συνεχές ωράριο». Όλα πήγαιναν πιο αργά. Μόνο η χώρα πήγαινε πιο γρήγορα, καθώς ξεπερνούσε κι άφηνε πίσω τις πληγές του πολέμου.
Κι όταν κάποιες φορές, στο μεσημεριάτικο τραπέζι, τολμούσαμε να ξεστομίσουμε το βέβηλο «δεν μου αρέσει το φαγητό» (εγώ δεν μπορούσα να φάωτις μπάμιες), ερχόταν η μόνιμη επωδός: «Αμ’ δεν ζήσατε πόλεμο εσείς.Δεν ζήσατε Κατοχή!»…
Ναι, μπαμπά, που δεν ξέρω αν τώρα μπορείς να με ακούσεις. Δεν ζήσαμε πόλεμο και Κατοχή, αλλά τώρα, που είμαι στην ηλικία εκείνη που σε έλεγα «γέρο» (στα κρυφά, δηλαδή, με τους φίλους μου) μπορώ να πω ότι κάτι αρχίζω να καταλαβαίνω. Αν και πείνα δεν έχουμε ακόμη-ο Θεός να βάλει το χέρι του- γνωρίσει.
Κι εσείς, όμως, δεν πιστεύω να είχατε ζήσει την περιπέτεια που περνάμε εμείς τώρα. Θα μου πεις και η Ισπανική γρίπη, που την πρόλαβες, είχε θύματα πολλά, αλλά τότε-νομίζω- δεν ήταν τόσο μολυσμένος ο πλανήτης ούτε οι πόλεις τόσο πυκνοκατοικημένες. Συνεπώς, δεν μπορείς να λες -αν λες ,εκεί που είσαι- ότι είμαστε η τυχερή και καλομαθημένη γενιά, «που τα βρήκε όλα έτοιμα και στο πιάτο», ε;
Να σου πω, όμως, κάτι; Ίσως αυτή η ιστορία που εξελίσσεται, να μας κάνει να θυμηθούμε κάποιες αξίες που εσείς τις είχατε ανεπτυγμένες, αλλά εμείς-κυρίως λόγω του τρόπου ζωής- σιμώσαμε να τα ξεχάσουμε.
Ξέρεις, μπαμπά, τρώμε κάθε μεσημέρι μαζί! Σε απόσταση, βεβαίως, μεταξύ μας, αλλά μαζί! Όπως τότε, που στις δυο και μισή, ήταν το τραπέζι στρωμένο τις Κυριακές και μαζευόταν όλη η οικογένεια. Τώρα, ξέρεις, το κάνουμε σχεδόν κάθε μέρα!
Αλλά και τα βράδια, μοιάζουν με εκείνα, που στριμωγνόμασταν όλοι γύρω από το ραδιόφωνο για να ακούσουμε τις «Περιπέτειες του Τζων Γκρηκ με τον Λιάκο Χριστογιαννόπουλο» ή τις «Αστυνομικές Ιστορίες του Νίκου Φώσκολου».
Βέβαια τώρα δεν έχει τέτοιας ποιότητας εκπομπές η τηλεόραση, αλλά έχουμε πολλές επιλογές. «Κατεβάζουμε» ταινίες ή βλέπουμε κάποια ντοκιμαντέρ, που δεν είχαμε τότε. Και σε βλέπουμε κι εσένα πιο συχνά.
Στο κάδρο, στον τοίχο, να μας κοιτάζεις μάλλον με χαμόγελο…