Κάθε φορά που μου ανετέθησαν υψηλά καθήκοντα, φρόντισα να δώσω ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους. Υπάρχουν σήμερα αρκετοί συνάδελφοί μου, οι οποίοι άρχισαν την σταδιοδρομία τους κοντά μου και εκμεταλλεύθηκαν τις ευκαιρίες τις οποίες χωρίς καμιά αναστολή, τους έδωσα..
Και χαίρομαι όταν τους διαβάζω, τους βλέπω ή τους ακούω, Πραγματικά χαίρομαι.
Φρόντισα, ωστόσο, πάντα να τους τονίζω ότι το μόνο που δεν μπορεί κάποιος να διδάξει, το μόνο που δεν διδάσκεται σε κανένα Πανεπιστήμιο του κόσμου είναι η εμπειρία!
Το συστατικό εκείνο, δηλαδή, το οποίο μπορεί να σε προφυλάξει από πολλά λάθη και να σε οδηγεί σε όσο το δυνατόν λιγότερο λανθασμένες αποφάσεις.
Βλέπω και ακούω, λοιπόν, συνεχώς αυτό το “άνοιγμα στους νέους” το οποίο επιχειρείται από τα κόμματα και τους δημοτικού συνδυασμούς στις εκλογές.
Ένα “άνοιγμα”, που σε κάποιες στιγμές εγγίζει τα όρια του ηλικιακού ρατσισμού.
Θα μου πείτε “Μα, θέλουν οι πολιτικοί καριέρας και τα κόμματα ανθρώπους με εμπειρία και επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση και αποδοχή δίπλα τους;”. Κατηγορηματικά σας λέω: “Όχι”! Και γιατί να τους θέλουν, άλλωστε; Για να τους “χαλάσει την σούπα”;
Νέους ανθρώπους χρειάζονται, νέους, των οποίων τον χαρακτήρα και τις συνήθειες θα διαπλάσουν και θα διαμορφώσουν μέσα στα δικά τους πλαίσια.
Θυμάμαι τον αείμνηστο εξάδελφό μας Λάζαρο Εφραίμογλου, με καταγωγή από την Σπάρτη της Μικράς Ασίας, όταν αποφάσισε, το 1989, να ασχοληθεί με την πολιτική και εξελέγη βουλευτής με την Νέα Δημοκρατία. Έφυγε, σχεδόν πανικόβλητος!
“Τί να με κάνουν εμένα; Δεν με θέλουν, έχω πλέον διαμορφώσει χαρακτήρα και άποψη, που δεν μπορώ να αλλάξω” μου είπε όταν πίναμε καφέ και αφού είχε αποχωρήσει οριστικά από την πολιτική.
Ευτυχώς που έφυγε εγκαίρως και κέρδισε η ελληνική κοινωνία τον “Ελληνικό Κόσμο”, το δημιούργημα του Λάζαρου, στην οδό Πειραιώς, το οποίο συνεχίζουν και ενισχύουν τα άξια παιδιά του, Δημήτρης και Σοφία.
Τί να τον κάνουν τον Λάζαρο, με επιτυχημένη σταδιοδρομία, ανεξάρτητο οικονομικά, με διαμορφωμένη άποψη, την οποία θα στήριζε με επιχειρήματα;
Μπορεί ένας επιχειρηματίας ή ελεύθερος επαγγελματίας, επιτυχημένος και κοινωνικά αποδεκτός να λέει “ναι” σε αποφάσεις με τις οποίες δεν συμφωνεί; Όχι, ασφαλώς.
Τί να σε κάνουν, όταν δεν έχεις ανάγκη το “μεροκάματο”, όταν δεν έχεις στόχο την δια της πολιτικής επαγγελματική και οικονομική σου αποκατάσταση; Για να “πετάγεσαι” και να λες την άποψή σου; για “να φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν”;
Φυσικά, δεν είμαι κατά της προσελκύσεως νέων στην πολιτική. Είμαι ,όμως, “κάθετα” εναντίον της προσελκύσεως νέων στο “πολιτικό επάγγελμα”.
Δεν χρειάζεται η χώρα “επαγγελματίες πολιτικούς”, δεν χρειάζεται νέους οι οποίοι θα διδαχθούν την ξύλινη γλώσσα και τα ακαταλαβίστικα ελληνικά.
Χρειάζεται ένα μίγμα εμπειρίας και νεότητας. Την εμπειρία για να διδάξει “άποψη” και τους νέους για να την αποκτήσουν. Μόνο που δεν το βλέπω, αγαπητοί. Και κουμπώνομαι, κουμπώνομαι πολύ.
Κι ας είναι μπροστά μας το καλοκαίρι….