Ημέρα αντιρατσιστικής – αντιφασιστικής και συμπεριληπτικής ποίησης – οι λαχτάρες των παράλυτων…
Καμιά φορά.
Ας πούμε.
Εμείς οι ανέλπιδοι φορείς της εγκεφαλικής πάρεσης
και της κακιάς μας μοίρας οι θλιβεροί οινοχόοι,
οι καταδικασμένοι ερήμην από μεταφυσικά ιερατεία,
να σερνόμαστε στη λασπερή σκιά της ανάλγητης πραγματικότητας,
πιασμένοι χεράκια με την Μέδουσα και τις Μαινάδες,
μέσα στις γαλαρίες των πνευμόνων μας έρπουμε
κι αλλάζουμε κρυστάλλινες προσωπίδες σε βενετσιάνικους καθρέφτες…
Τα δάκρυα μας λαθραίο μουρουνόλαδο και βιταμίνης C
τ’ άνευρα σώματα μας θρέφουν σαν κοτόπουλα «Μιμίκος».
Μας μπουκώνουν με μεταλλαγμένα σκύβαλα,
γενναιόδωρη προσφορά αγαθών γερόντων.
Αυτών που επιμένουν,
παρά την άνοια και την οστεοπόρωση τους,
να μας αλλάζουν τα κατουρημένα υποσέντονα.
Να μας χτενίζουν με αλαβάστρινα χτένια.
Να μας σκουπίζουν με μεταξωτές πετσέτες.
Να μας ποτίζουν καφέ χωρίς καφεΐνη.
Να αλείφουν τις κατακλίσεις μας με αλοιφές
από την Μονή των «Παμπλιστών» με μέσον αγορασμένες…
Λαχταρούμε:
Mε ανοιχτό πουκάμισο να βαδίζουμε λεωφόρους,
που οργισμένες κυματίζουν οι μαυροκόκκινες σημαίες…
Λαχταρούμε:
Τα χνάρια μας στην παραλία με ηλιοβασίλεμα,
άνεμος θαλασσινός να τα σαβανώσει…
Λαχταρούμε:
από τον γείσο των τρικάμαρων φεγγαριών,
να εμπιστευτούμε στους περαστικούς γερανούς την ονειροπόλησή μας.
Λαχταρούμε:
Όταν τ΄ όνομά μας περιπαιχτικά λαλούν στα ιερατεια τους.
Στου πελάγου τις απογορευμένες αρτηρίες να φτερουγίσουμε…
Λαχταρούμε:
Η ανάσα μας σαν αμυγδαλιάς σκορπισμένος άνθος,
στις κουπαστές των δουλεμπορικών της Μεσογείου να στεγνώσει…
Λαχταρούμε:
Με άσπρα, λέπια, κοχύλια και κοράλλια να στολίσουμε σώματα εφήβων,
πριν κοιμηθούμε σαν κούτσουρα στις θαλασσοσπηλιές της φαντασίας μας.
Λαχταρούμε:
Τσιγάρο και «Μίλκο» να μοιραστούμε στα φανάρια της Βουλιαγμένης,
με τους επικηρυγμένους λαθρέμπορους χαρτομάντιλων και γεμιστήρων…
Λαχταρούμε:
Στα ημερολόγια των παιδιών που ξέρασε το κύμα στα Τοκμάκια,
ν’ αποτελειώσουμε τις ζωγραφιές με τα αεροπλάνα,
τους γλάρους και το ουράνιο τόξο.
Αχ λαχτάρα!
Πάντα μακρινή και ανεξήγητη…
Σαν τους σπασμούς στα μαραγκιασμένα κορμιά μας
και του άγνωστου ωκεανού τη νοσταλγία.
Άρης Ταστάνης 2009
(από το κάθισμα του αναπηρικού αμαξιδίου)