Έκλεισε χρόνος από τη μέρα που η ποιήτρια Νίκη Κακαβά Γαρίδη δεν είναι μαζί μας. Το κενό που αφήνει στα λογοτεχνικά και όχι μόνο δρώμενα της πόλης μας, δεν καλύπτεται και δε θα καλυφθεί ίσως ποτέ.
Αρμόζει πάντως, σαν μικρό φόρο τιμής στη φωτεινή της μνήμη και για να γνωρίζουν οι νεώτεροι την βαριά τους κληρονομιά, να θυμίσουμε τη ζωή και το έργο της που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της πνευματικής μας ζωής.
Μη σκύψετε κάτω,
περπατάτε ορθοί,
σα να’ στε κυρίαρχοι του κόσμου
Τραγουδήστε.
Δεν πρέπει ν’ ακουστεί ο λυγμός μας.
Ανάψτε το φως της αυλής,
δεν κάνει να φανεί το σκοτάδι
στο σπιτικό μας,
ανοίξτε τα παράθυρα,
μα καθήστε παράμερα
μη δουν τα μάτια
και διαβάσουν την πίκρα μας.
Κρατείστε τα δάκρυα,
θα πέσουν στ’ άσπρα τριαντάφυλλα
και θα λεκιάσουν την ομορφιά τους.
Σταθείτε ατάραχοι στον κατατρεγμό
των άσπονδων φίλων.
Μη λυγάτε στην τυραννία
του μικρόψυχου αφέντη.
Περπατάτε ορθοί.
Μη φανείτε κιοτήδες.
Πρέπει να κάνουμε
δικό μας τον Ήλιο.