Καμιά φορά σκέφτομαι πως το να γράφει κανείς βιβλία τού προσφέρει δυο δυνατότητες.
Η μια περίπτωση-δυνατότητα είναι πως η συγγραφή ιστορικών ή κοινωνικών μυθιστορημάτων αποτελεί έναν τρόπο για να ζεις πιο έντονα τον κόσμο που είναι τεράστιος και ξεφεύγει από τις δυνατότητες μιας μόνο ζωής. Η καταβύθιση στις ζωές άλλων, σύγχρονων ή όχι προσώπων, είναι κατά κάποιο τρόπο μια γνώση του κόσμου που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν απλά αδύνατη.
Μια δεύτερη περίπτωση όμως είναι το ακριβώς αντίθετό της πρώτης, όχι η ένταση αλλά η αποφυγή. Είναι δηλαδή η συγγραφή ένας τρόπος για να ξεφεύγεις από αυτόν τον κόσμο και να μεταφέρεσαι σε άλλες καταστάσεις πιο ελεγχόμενες και γι αυτό πιο ανώδυνες.
Στην πρώτη περίπτωση γίνεσαι χρήσιμος και σε άλλους ενώ στην δεύτερη περίπτωση ψάχνεις απλά κι εγωιστικά για μια προσωπική διέξοδο. Φυσικά, προτιμώ την πρώτη.
Δεν ξέρω ποιος από τους παραπάνω δύο αντίθετους τρόπους κυριαρχεί όταν γράφω ένα βιβλίο, ξέρω όμως ότι κάθε φορά που ασχολούμαι με την μυθολογία (την ελληνική) και βυθίζομαι στις δικές της διαδρομές,, το απολαμβάνω.
Δεν ξέρω αν έτσι ζω πιο έντονα τον κόσμο ή αν ξεφεύγω από αυτόν, όμως σίγουρα τον χαίρομαι με έναν τρόπο που δεν έχει υποκατάστατο. Κι αυτό το συναίσθημα θα ήθελα να το μεταδώσω γραπτά ή προφορικά με κάποιο μέσον.