Χωρίς αμφιβολία, η ανθρώπινη ζωή “μετρά” πάνω απ’ όλα. Ωστόσο, χωρίς το πολύτιμο συναίσθημα της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης, και η ίδια η ζωή γίνεται πολύ πιο δύσκολη ίσως και αφόρητη.
Πενθήμερος άδεια, καλά περάσαμε…
ΕΣΤΙΑ, σημερα
To επιτελικό κράτος χρειάζεται Επιτελείο.
Χωρίς αμφιβολία, η ανθρώπινη ζωή “μετρά” πανω απ’ όλα. Ωστόσο, χωρίς το πολύτιμο συναίσθημα της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης, και η ίδια η ζωή γίνεται πολύ πιο δύσκολη ίσως και αφόρητη.
Θυμόμαστε όλοι, ασφαλώς, το σύνθημα έπειτα από την τραγωδία στο Μάτι. “Ποτέ πια”! Να, όμως. που ούτε η τραγωδία(ανείπωτη) και τα συνθήματα στάθηκαν ικανά να εμποδίσουν το πυρ το εσώτερον να φθάσει μέχρι “των οικιών ημών εμπιμπραμένων”. Και μπορεί ημείς να μην άδομεν, κατά τον αρχαίο είρωνα, αλλά άδουν οι άλλοι, εκείνοι, δηλαδή που αποτελούν το ευρύτερο πολιτικό μας προσωπικό, το οποίο καθεύδει μακαρίως…
Απουσίασε κατά το διήμερον της δοκιμασίας μέχρι και ο εύχαρις κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο οποίος “τα λέει (και τα βλέπει) όλα μια χαρά”.
Ας έλθουμε, όμως, στην σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα. Ναι, το “112” απεδείχθη για μια εισέτι φορά αποτελεσματικό. Ναι, δεν είχαμε εκατόμβη θυμάτων. Αλλά, κύριοι, η φωτιά έφθασε …στα μπατζάκια μας! Η φωτιά βρήκε …πάτημα στο “Πάτημα Χαλανδρίου, μπήκε στα Βριλήσσια, έκαψε μέρος και του αστικού ιστού των Αθηνών!
Πρόκειται για δεινή ήττα του περιφήμου “επιτελικού κράτους” και, κυρίως, για δεινή ήττα εκείνων οι οποίοι επελέγησαν “να φυλάξουν Θερμοπύλες” και άφησαν τον Εφιάλτη να διαβεί!
Δυστυχώς, αγαπητέ και συμπαθέστατε υπουργέ με τον επίδεσμο στο χέρι, τον πολίτη δεν τον ενδιαφέρει αν “δώσατε τον καλύτερό σας εαυτό”, όπως έλεγαν οι παίκτες της εθνικής μας ομάδας μπάσκετ έπειτα από κάθε ήττα στην Γαλλία. Τους ενδιαφέρει ότι χάσατε! Κι αυτό καταγράφει η ιστορία και ο πίναξ των αποτελεσμάτων. “Ήττα”. Με μικρή ή με μεγάλη διαφορά, ουδεμία έχει σημασία.Και, όπως έχετε ήδη αντιληφθεί, στην πολιτική τα πράγματα διαφέρουν από τα άλλα ομαδικά αθλήματα.
Εδώ ο προπονητής αποφασίζει για το ποιος “κάνει” και ποιος “δεν κάνει”. Δεν είναι όπως στο ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. όπου τις ήττες τις χρεώνεται ο προπονητής. Εδώ, ο προπονητής κρίνεται στις εκλογές. Μέχρι, όμως, να φθάσουμε εκεί, αυτός έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο!
Οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι το πόνημά μας γράφεται προ της συσκέψεως η οποία επρόκειτο να λάβει χώρα χθες το απόγευμα. Επομένως, δεν γνωρίζουμε τί συνεζητήθη και τί απεφασίσθη. Νομίζουμε, όμως, ότι όποια μέτρα και αν ανακοινωθεί ότι θα ληφθούν, δεν πρόκειται να καταλαγιάσουν την οργή των πολιτών, οι οποίοι, για πολλοστή φορά βρίσκονται “στο ίδιο έργο θεατές”, όπως λέει και το τραγούδι.
Τα μέτρα τα οποία λαμβάνονται “κατόπιν εορτής”, είναι το χειρότερο το οποίο μπορεί να πράξει ένας πολιτικός ηγέτης. Πέρυσι και πρόπερυσι, καιγόταν πάλι η Αττική. “Έτσι και συμβεί κάτι στον Βαρνάβα, θα καούμε σαν τα ποντίκια” προειδοποιούσε, τότε, με τον αψύ λόγο του ο Πόντιος διάκονος της υποκριτικής και κάποτε πολιτικός, Παύλος Κοντογιαννίδης.
Κάηκαν εφέτος!΅Ευτυχώς όχι σαν τα ποντίκια.
Αλήθεια, ποιος πίστευε ότι έπειτα από το “κάζο” στο Μάτι και την τραγωδία στην Βαρυμπόπη και τα Δερβενοχώρια, θα είχαμε εφέτος “τα ίδια και χειρότερα”;
Μπορούσε κανείς να φαντασθεί οτι θα καιγόταν το γήπεδο του Χαλανδρίου; Τελικά από τί να φυλαχθούμε, οι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου; Από τις πλημμύρες, τα χιόνια ή τις φωτιές;
Ας μην χαθεί άλλος χρόνος. Το “επιτελικό κράτος” χρειάζεται επιτελείο. Και κάτι τελευταίο.
Στην δική μας εποχή, ποτέ οι άντρες δεν θα εγκατέλειπαν μια γυναίκα, μόνη της, σε ένα φλεγόμενο κτίριο, ότι και αν τους έλεγε! Αλλά, o tempora, o mores…
