Πρόσφατο πρωτοσέλιδο εφημερίδας του Κορυδαλλού, της πόλης που υπηρετώ ως εκλεγμένος από τους συμπολίτες μου για δεκαετίες, προκάλεσε ένα κύμα ερωτημάτων που με υποχρεώνει – ως δημόσιο πρόσωπο – να το σχολιάσω.
(Οφειλόμενο σχόλιο σε ένα δημοσίευμα…)
Μέχρι τώρα είχα επιμελώς αποφύγει να το κάνω, με άλλα παρόμοια δημοσιεύματα που ειχαν προηγηθεί στον κεντρικό τύπο και σε ιστοσελίδες, μετά την απόφαση του δικαστηρίου της 15ης Ιουνίου.
Επί 15 χρόνια ως διευθυντής του ΕΠΑΛ Κορυδαλλού, προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις για ένα πρότυπο δημόσιο σχολείο, και έχω την αίσθηση ότι αυτό αναγνωρίζεται.
Όλοι μαζί, εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές, καταφέραμε το ΕΠΑΛ να λειτουργεί με ασφάλεια, αξιοπρέπεια, χωρίς διακρίσεις, με αλληλοσεβασμό των μελών της σχολικής κοινότητας και επιτυχίες στις πανελλαδικές εξετάσεις (ακόμα και στην ιατρική).
Όμως, αυτό δεν άρεσε σε κάποιους “συνδικαλιστές”!
Έτσι στις κρισεις υποψηφίων διευθυντών σχολείων 2017, με τη διαδικασία της προσωπικής “συνέντευξης” και ενώ είχα όλα τα απαιτούμενα προσόντα με …. «έκοψαν” από διευθυντή, όπως “έκοψαν” και άλλους άξιους εκπαιδευτικούς, διευθυντές με μεγάλη εμπειρία και προσφορά (όπως ο Στέλιος Καραπιπέρης, ο Polydoros Stavropoulos, η Θώμη Χατζηγιαννίδου κ.ά)
Επραξαν έτσι γιατί δεν είμασταν “αρεστοί” και γιατί δεν είχαμε συνδικαλιστική “προστασία”, προκειμένου να κάνουν διευθυντές σχολείων τα “δικά τους παιδιά” που δεν είχαν τα προσόντα …
Η δικαιοσύνη άργησε 7 χρόνια, αλλά πρόσφατα με απόφαση της, μας δικαίωσε σε α’ βαθμό!
Οι πληγές μας, όμως, από την αδικία δεν έκλεισαν …
Εύχομαι από καρδιάς η απόφαση αυτή της ελληνικής δικαιοσύνης με την πρωτόδικη καταδίκη των ενόχων, να βάλει φραγμό σε όσους στο μέλλον θα τολμήσουν να σκεφτούν να κάνουν τα ίδια, σε βάρος των δημόσιων σχολείων, των εκπαιδευτικών και των μαθητών τους …
ΥΓ. Ευχαριστώ θερμά τους συνηγόρους μας Eirini Maroupa , Παναγιώτη Γεωργίου και Μπάμπη
Καλαφάτη για την πολύμηνη, άψογη και δυναμική παρουσία τους στη δίκη και την υποστηριξη τους, αλλά και όσους ήταν δίπλα μας στη δοκιμασία που περάσαμε!
