Η υπέροχη Ελληνίδα πρωταθλήτρια, αντιμετώπισε με πραγματικό αθλητικό ήθος και αξιοπρέπεια την περιπέτειά της. Δάκρυσε εμπρός στον φακό ,ενώ ο ρεπόρτερ της ΕΡΤ της μιλούσε για “χαμένη ευκαιρία” και για “μετάλλιο”. Κάποια στιγμή, θα πρέπει και τα παιδιά που στέλνει η δημόσια τηλεόραση σε τόσο σπουδαίες διοργανώσεις, να μάθουν ότι “δεν είναι όλα ποδόσφαιρο”.
Οταν σου στερούν δολίως την νίκη, να διδάσκεις ήθοςΣτα είκοσι, παράλληλα με τις σπουδές και την μουσική, είχα αρχίσει να γράφω “αθλητικά”.
Άρχισα με τις “μικρές” κατηγορίες του πειραϊκού ποδοσφαίρου για την “Ομάδα” και ένα χρόνο αργότερα, επωνύμως, σε εβδομαδιαίο αθλητικό έντυπο, με ειδικότητα τα “ευγενή αθλήματα”.
Έτσι, γνωρίστηκα με τους “πιονέρους” οπλομάχους Γιάννη Χατζησαράντο και Ανδρέα Βγενόπουλο, του “Παναθηναϊκού”, του συλλόγου ο οποίος, τότε, μονοπωλούσε τα πρωταθλήματα σε ολα τα σπορ, πλην εκείνων του υγρού στίβου.
Παρακολουθώντας τους αθλητές της ξιφασκίας, άρχισα να αντιλαμβάνομαι πόσο μοναχικό, δύσκολο και κοπιώδες είναι το συγκεριμένο άθλημα. Θέλει τον αθλητή απολύτως προσηλωμένο, άριστη όραση, ακραία ανακλαστικά, ευλυγισία, δυνατά πόδια και χέρια ταχυδακτυλουργού!
Με τον Βγενόπουλο υπήρξαμε για ένα διάστημα φίλοι. Η πορεία του, από τότε, με εντυπωσίασε, αλλά πίσω από κάθε του κίνηση, έβλεπα τον “μοναχικό λύκο”, τον επίμονο μαχητή, ο οποίος, προκειμένου να κερδίσει, πρέπει να καταφέρει στον αντίπαλο “αποφασιστικής σημασίας” χτυπήματα…
Κατά την περιπετειώδη, σύντομη (όπως και η ζωή τοιυ) αλλά λίαν εντυπωσιακή πτήση του στον κόσμο των επιχειρήσεων, τον συνάντησα μια-δυο φορές. Ήταν ο ίδιος μοναχικός αθλητής, με τα μάτια να “παίζουν” συνεχώς και με το μυαλό να στροβιλίζεται γύρω από “επόμενο χτύπημα”…
Έχω παρακολουθήσει άπειρους αγώνες ξιφασκίας (και όχι …ξιφομαχίας, όπως απεκάλεσε το άθλημα ένας από τους πολλούς απεσταλμένους της ΕΡΤ) και “μου έμεινε το κουσούρι”.
Έτσι, όποτε βρίσκω ευκαιρία, παρακολουθώ αγώνες ,κυρίως από τον υπολογιστή μου, μέσω των “σόσιαλ”.
Δύναμαι, λοιπόν, να διακρίνω κινήσεις, να αντιληφθώ “επαφές” και – όχι ως απολύτως ειδικός, αλλά ως απλός φίλος και μερικώς γνώστης- να ισχυρισθώ ευθαρσώς ότι, ναι, η αθλήτριά μας, Δώρα Γκουντούρα, αδικήθηκε εμφανώς από τον Ιταλό διαιτητή (υπέκυψε στην απειλητική οχλαγωγία των φανατισμένων Γάλλων) και-δολίως- της αφαιρέθηκε η επικράτηση επί της Γαλλίδας αντιπάλου της, η οποία θα εξασφάλιζε την περαιτέρω πορεία της.
Σε έναν χώρο που θύμισε ποδοσφαιρικό γήπεδο, με κοινό φανατισμένο, γεγονός περίεργο για ένα “ευγενές” άθλημα όπως η ξιφασκία, η Δώρα είχε, προ ολίγου, επικρατήσει κατά κράτος μιας άλλης Γαλλίδας αντιπάλου. “Κερδίσαμε μια Γαλλίδα, η δεύτερη έπρεπε να κερδίσει. Ήταν καθαρό σκάνδαλο!” είπε ο προπονητής της αθλητρίας μας. Και είχε (άποψή μας) δίκαιο. Είναι βέβαιο ότι αν προβληθούν τα επίμαχα σημεία του αγώνος, θα φανεί καθαρά ότι η Δώρα έπρεπε να είχε κερδίσει πολύ πριν φθάσει ο αγώνας στο 14-14.
Η υπέροχη Ελληνίδα πρωταθλήτρια, αντιμετώπισε με πραγματικό αθλητικό ήθος και αξιοπρέπεια την περιπέτειά της. Δάκρυσε εμπρός στον φακό ,ενώ ο ρεπόρτερ της ΕΡΤ της μιλούσε για “χαμένη ευκαιρία” και για “μετάλλιο”. Κάποια στιγμή, θα πρέπει και τα παιδιά που στέλνει η δημόσια τηλεόραση σε τόσο σπουδαίες διοργανώσεις, να μάθουν ότι “δεν ειναι όλα ποδόσφαιρο”.
Οι ερωτήσεις προς μια αθλήτρια η οποία βρίσκεται σε τρομερή ένταση, πρέπει να ειναι πολύ προσεκτικές. “Το δικό μου μετάλλιο είναι η αφοσίωση στην προπόνηση ,εκεί που μάχεσαι καθημερινά με Θεούς και δαίμονες” ήταν η απάντηση.
Ας μελετήσουμε την “ψυχολογία” του αθλητή και του θεατή, όταν κρατούμε μικρόφωνο και απευθυνόμεθα σε εκατομμύρια Έλληνες !