Εθελοτυφλούμε όταν συνεχίζουμε το διάλογο περί δημοσίων και ιδιωτικών Πανεπιστημίων.
Ακόμη και η κατάργηση του άρθρου 16 θα έχει μια…. συμβολική σημασία τελικά Τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια είναι παρόντα. Είτε μέσω αναγνωρισμένων από το κράτος (ΣΑΕΠ – πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα) προγραμμάτων δημοσίων Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων που όμως οργανώνουν τα εγχώρια ιδιωτικά Κολέγια, είτε με τα δικά τους προγράμματα με σπουδές από απόσταση. Να μην παραθέσω εδώ εκατοντάδες προγράμματα ιδιωτικών Πανεπιστημίων του εξωτερικού που «τρέχουν» από απόσταση και αναγνωρίζονται πλήρως. Προσθέστε και τα προγράμματα των ιδιωτικών Πανεπιστημίων που εδώ και δεκαετίες αναγνωρίζονται από τον ΔΟΑΤΑΠ.
Άρα για ποιο πράγμα μιλάμε; Η ουσία είναι εξής: Πολύ αυστηρές ακαδημαϊκές και οργανωτικές προδιαγραφές για την ίδρυσή τους από ελεγκτικούς μηχανισμούς του Δημοσίου, καταβολή μέρους των εσόδων τους στα ταμεία των Δημοσίων Πανεπιστημίων και άνοιγμα των πολύ καλών δημοσίων Πανεπιστημίων μας στην παγκόσμια εκπαιδευτική αγορά με ξενόγλωσσα on campus και distance learning προγράμματα. Στοιχηματίζω ότι με αυτούς τους όρους και πολιτικές πολύ λίγα, ελάχιστα ιδιωτικά Πανεπιστήμια θα ιδρυθούν σε μια αγορά λίγων εκατομμυρίων