Αισθάνομαι αηδία για εκείνους οι οποίοι έχουν υποστεί την “αποκτήνωση της πολιτικής”.
Είναι μια ασθένεια η οποία προσβάλλει όχι μόνον πολιτικούς, αλλά και σφουγγοκωλάριους και “ακολούθους” και “παπαγαλάκια” και, γενικώς, όλους εκείνους οι οποίοι είτε έχουν ως επάγγελμα (δηλαδή ψωμίζονται ή “παντεσπανίζονται” από αυτό) την πολιτική είτε αποζούν με τα “γύρω” από αυτήν είτε ανήκουν στην κατηγορία των “αιγοπροβάτων”, τα οποία συνωστίζονται στο κομματικό “μαντρί”…
Δυστυχώς, μεταξύ τους και κάποιοι οι οποίοι επιμένουν να αποκαλούνται δημοσιογράφοι, οι οποίοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να φέρονται ως έσχατα “κομματόσκυλα” και να εξαίρουν ακόμη και τις όποιες αθλιότητες ή να εξωραΐζουν τα λάθη των “εκλεκτών” τους…
Την ίδια αηδία αισθάνομαι καθώς διαβάζω (όπως και σε άλλες, παλαιότερες, τραγωδίες) κείμενα και “ποσταρίσματα” άθλια, τα οποία υπογράφονται από “επαγγελματίες” του χώρου μου. Λυπάμαι.
Ας αφήσουμε, όμως, τα -δημοσιογραφικά και άλλα- “κομματόσκυλα” και ας πάμε στους πολιτικούς
Σε ανύποπτο χρόνο, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, έξω από την “Ντάουνινγκ στρητ 10”, κάποιοι δημοσιογράφοι απηύθυναν στον τότε πρωθυπουργό Χάρολντ Μακμίλαν το ακόλουθο ερώτημα: “Τί είναι εκείνο που φοβάστε;”.
Ο Μακμίλαν, μέλος της ομώνυμης μεγάλης οικογένειας εκδοτών βιβλίων της Αλβιόνος, απάντησε, με το γνωστό χαμόγελο: “Μα, τα γεγονότα, αγαπητοί μου, τα γεγονότα…”.
Αχ, αυτά τα άτιμα τα γεγονότα! Λες και υπάρχει, κάπου ψηλά, πάντως κάπου μακρυά από εδώ, μια δύναμη, που βλέπει και κατευθύνει τα πάντα, που δημιουργεί τις εξελίξεις, τις συνθήκες, τις προϋποθέσεις για να συμβούν τα γεγονότα!. Και πώς τίς δημιουργεί; Μα, με τα γεγονότα, αγαπητοί μου…
Ο Ταγίπ κοιτάζεται στον καθρέφτη. “Μπρε τζάνεμ’ για δες πώς ψήλωσες! Από δημαρχούκος στην Πόλη γίνηκες κοτζάμ σουλτάνος και σε λίγο, θα διαφεντέψεις την Ευρασία ολάκερη!”.
Και τον ακούει η δύναμη που λέγαμε και του ρίχνει μια κατραπακιά των επτάμισυ Ρίχτερ! Και “πάει η φωλιά, πάνε τα κοτσυφόπουλα, πάνε όλα!” που λέει κι ο Σ αββόπουλος στον “Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουσουλομύτη!”…
Κι ύστερα, κάπου κοντά, την ώρα που κάποιος άλλος ετοιμάζεται να ιππεύσει το καλάμι, ρίχνει (η δύναμη που λέγαμε) μια τύφλα στον σταθμάρχη και η τραγωδία των Τεμπών τα ανατρέπει όλα!
Και βέβαια, ούτε ο Ταγίπ ευθύνεται για τα ρίχτερ του πεζεβέγκη του Εγκέλαδου ούτε η δική μας κυβέρνηση για την “τύφλα” του σταθμάρχη ή του οποιουδήποτε άλλου, που φέρει την ευθύνη (ασχέτως της τεράστιας ευθύνης ΟΛΩΝ των μετά τον Χαρίλαο Τρικούπη κυβερνήσεων, οι οποίες δεν εξασφάλισαν τις κατάλληλες σιδηροδρομικές υποδομές στην Ψωροκώσταινα) του συγκεκριμένου “γεγονότος”.
Αυτα, όμως, δεν τα λογαριάζει ο κόσμος. Ούτε και η δύναμη που λέγαμε, εκείνη, που όταν οι “μεγάλοι” κάνουν σχέδια, σκάει στα γέλια!