Υπεγράφη, λοιπόν, το νέο “Συνυποσχετικό” μεταξύ της κυβερνήσεως και της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών. Κι από σαράντα εκατομμύρια, λέει, η “Οικειοθελής Παροχή” της πλοιοκτησίας προς το ελληνικό κράτος θα πάει στα εξήντα.
“Ψίχουλα”, δηλαδή, εμπρός στα όσα προσφέρει …πιο οικειοθελώς, η ελληνική ναυτιλία στην πατρίδα μας.
Κι έρχονται εκεινοι οι ξινοί της “Κομισιόν” (που με τα μέτρα κατά της Ρωσίας απέδειξαν -για πολλοστή φορά -ότι έχουν σχέση με το θέμα “Ναυτιλία” όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο) και ξαναλένε το γνωστό “ποίημα”, που πλέον ακούγεται πιο μονότονα από το σιγανοψιχάλισμα στη λαμαρίνα.
“Πρέπει κάποια στιγμή να υπάρξει ,μόνιμη λύση”. Καθ’ ότι, όπως καλώς γνωρίζουμε, με το που ακούνε “εφοπλιστής” στην ΕΕ, αμέσως λένε “Ελλάδα”! Λες και δεν υπάρχουν αλλού επιχειρηματίες που ασχολούνται με τη θάλασσα. Λες και στην Γερμανία, όλα “είναι ρυθμισμένα”, λες και ότι άλλο έχει σχέση με Ναυτιλία και τα σχετικά, στην Ευρώπη “δουλεύει ρολόι”.
Όλα δείχνουν ότι η “πρωτιά” μας στον συγκεκριμένο χώρο, αντί να γεμίζει την “κομισιόν” με ικανοποίηση, μάλλον “της κάθεται στο στομάχι”.
Φυσικά, κανείς δεν λέει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν κανόνες (και μάλιστα αυστηροί), τους οποίους οφείλει να ακολουθεί και η Ναυτιλία. Αλλά, σε μερικά θέματα, μιλάμε για εμμονή! Όπως παλιά, στο σχολείο, που η δασκάλα “έβαζε στο μάτι” έναν μαθητή και δεν τον άφηνε σε χλωρό κλαρί! Για όλα “έφταιγε αυτός”, ίσως επειδή ήταν ο πιο έξυπνος και ο πιο ζωηρός συνάμα!
Θυμάμαι τον Γιώργο Ανωμερίτη, όταν επέστρεψε από το πρώτο του ταξίδι στις Βρυξέλλες, ως υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας. “Πήγαινα ως υπουργός Γεωργίας και περίμενα να μου δοθεί ο λόγος, σχεδόν στην γωνία. Και τώρα, ως υπουργός Ναυτιλίας, είδα τους πάντες να κρέμονται από τα χείλη μου” έλεγε και γελούσαν τα μουστάκια του!
Να το ξεκαθαρισουμε: Δηλώνω οπαδός της ΕΕ και πιστός στο όραμα μιας αληθινά “Ενωμένης Ευρώπης”. Αλλά, κάποια στριγμή, η “Κομισιόν” θα πρέπει να αποφασίσει ότι η Ελληνική Ναυτιλία είναι …Ευρωπαϊκή! Και να την αντιμετωπίζει ως ευρωπαϊκή. Θα πουν τώρα κάποιοι ότι “κι εμείς, γκρινιάζουμε με το παραμικρό και δυσανασχετούμε σε κάθε λαμβανόμενο μέτρο”.
Ίσως, λόγω του ότι “φταίει κι ο ίδιος ο λαός που είναι μαραζιάρης”, να έχουμε το παράπονο στο αίμα μας. Αλλά, αν δεν ενδιαφέρονται για την πρόοδο της Ναυτιλίας εκείνοι που την διαφεντεύουν και που ζουν από αυτή, τότε ποιός ενδιαφέρεται; Οι “χαρτογιακάδες” των Βρυξελλών, που το μεγαλύτερο ταξίδι με βαπόρι που έχουν κάνει είναι Οστάνδη-Ντόβερ;
Φυσικά και “καίγονται” οι Έλληνες πλοιοκτήτες για τα θέματα περιβάλλοντος. Φυσικά και νοιάζονται όσο κανείς άλλος για τα θέματα ασφαλείας. Φυσικά και τους ενδιαφέρει απολύτως κάθε βήμα προόδου των νέων τεχνολογιών. Η Ναυτιλία δεν είναι εύκολη δουλειά. Και όποιος την υπηρετεί, δεν μπορεί να μην την αγαπάει.
Καλοί οι κανονισμοί και οι κανόνες. Καλά τα “συνυποσχετικά”, “αλλά η αμοιβαία κατανόηση και η εμπιστοσύνη, είναι η βάση για την πρόοδο. Κι αυτό δεν είναι κανόνας, κανονισμός ή “συνυποσχετικό”. Είναι αδήριτη ανάγκη. Ναυτεμπορική”…Φωτογραφία: Γ. Χριστάκης