Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε, αναμφίβολα, σημείο καμπής στη σύγχρονη ιστορία και πυροδότησε την πτώση της χούντας .
Ο ετήσιος εορτασμός, που βλέπει το Πολυτεχνείο ως μια ακόμη ημερομηνία τιμής και μνήμης δεν αρκεί και πρέπει να τον υπερβούμε.
Στο Πολυτεχνείο του 73 δεν τέθηκε το αίτημα μιας πιο «ανεκτικής Δημοκρατίας», τέθηκε το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας, τέθηκε το αίτημα της Δημοκρατίας ως απάντηση στην χούντα της μετεμφυλιακής δεξιάς.
Για αυτό το Πολυτεχνείο είναι εξίσου (αχώνευτο) από τα αστικά κόμματα και επιχειρούν να το απονευρώσουν, να το φέρουν στα μέτρα της «ιστορικής μνήμης» του στιγμιαίου.
Το Πολυτεχνείο ήταν η εξέγερση που την κατέστειλε ένοπλα η χούντα με νεκρούς.
Είμαστε με το Πολυτεχνείο. Γιατί ήταν η εξέγερση της νέας γενιάς. Γιατί έθεσε το πολιτικό αίτημα κόντρα στην λογική της υπομονής, της αδράνειας, και της φιλελευθεροποίησης.
Είμαστε με το Πολυτεχνείο γιατί ακόμα και σήμερα μπορεί να είναι πολύχρωμο, συγκρουσιακό, μπορεί να αμφισβητήσει ιερατεία και προγράμματα. Γιατί μπορεί να κινητοποιήσει την νέα γενεά που θέλει να σαρώσει τα πάντα.
Να δώσουμε το Πολυτεχνείο πίσω σε αυτούς που τους ανήκει, στη νέα γενιά, της οποίας τα όνειρα δεν χωρούν στην δική μας πολιτική μιζέρια, που συσσωρεύει θυμό για όλους μας.
Να βρεθούμε διπλά στην νέα γενιά που δεν θέλει να ζει στις δίκες μας βολικές βεβαιότητες και ψευδαισθήσεις.
