Μέχρι τη στιγμή που γνώρισα την γυναίκα μου, την Αθηνά μου, και την οικογένειά της, η επαφή μου με το ποντιακό στοιχείο ήταν φιλολογική, κυρίως μέσα από τα ιστορικά βιβλία και όσα έμαθα στο σχολείο.
Όταν μπήκα στο ποντιακό σπίτι των πεθερικών μου, γνώρισα από κοντά και έγινα ένα με τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις των Ποντίων. Όσα διάβαζα στα βιβλία ήταν πολύ μικρά και λίγα, μπροστά στις ιστορίες που με γλαφυρό τρόπο μου διηγήθηκαν για τον ξεριζωμό και την γενοκτονία των Ποντίων!
Ίσως, μόνο όταν μοιραστούμε τον πόνο, το πένθος και το παράπονο τους, όταν δούμε μέσα από τα μάτια τους όλους όσους χάθηκαν και έφυγαν, όταν βιώσουμε μέσα από τα λόγια τους όλα όσα πέρασαν τότε να καταλάβουμε το μεγαλείο τους και την απώλεια τους. Για τους Ποντίους η Ελλάδα είναι τα πάντα, η οικογένεια, η εκκλησία, η Πίστη και η καταγωγή τους, είναι ιερά και αναντικατάστατα.
Τα ήθη και τα έθιμα τους είναι βαθιά ριζωμένα από την Αρχαία Ελλάδα και τα τιμούν με ευλάβεια, τα μεταλαμπαδεύουν στις επόμενες γενιές με περηφάνια και φέρνουν στην μνήμη τις χαμένες πατρίδες και εστίες τους. Σήμερα που πλέον, μοιράζομαι και εγώ με ταπεινότητα, τον πόνο και το πένθος της μαύρης επετείου της γενοκτονίας τους, θέλω να θυμίσω σε όλους τους Έλληνες απανταχού της Γης, πως τέτοιες μέρες πρέπει όχι μόνο να θυμόμαστε αλλά και να γινόμαστε καλύτεροι, δυνατότεροι και πιο ενωμένοι για να έχουμε την Ελλάδα μας ισχυρή και αυτάρκη στο δύσκολο και γεμάτο προκλήσεις μέλλον!
Η Ελλάδα του αύριο δεν αντέχει άλλη μιζέρια και καταστροφή, η Ελλάδα του αύριο πρέπει να είναι ηγέτιδα δύναμη, και για να γίνει αυτό πρέπει να ξεπεράσουμε όλοι με περίσσευμα ψυχής, την μικροψυχία και τον λαϊκισμό του οποιουδήποτε κομματικού συμφέροντος!
