Το Καρτεσιανό «σκέφτομαι άρα υπάρχω» λες και έρχεται από εκατομμύρια χρόνια πριν… λες και έρχεται από μια άλλη ζωή, αφορά άλλο ανθρώπινο είδος…
όπου και να ταξιδέψω το νου μου σε όλο τον πλανήτη, τρομάζω… «δεν σκέφτομαι για να υπάρχω» αυτό ήθελαν και το κατάφεραν… αντέστρεψαν μια μεγάλη αλήθεια σε ένα μεγάλο ψέμα… που μέσα εκεί βολευόμαστε όλοι μακάριοι σαν μωρά μέσα στο ζεστό κάτουρο τους… με πιάνει μίσος για τον εαυτό μου που τον νοιώθω ανίσχυρο να αντιδράσει… μίσος για τους παλιούς φίλους που πεθαίνουν ξαφνικά και μ ΄
αφήνουν μόνο… για τη μοίρα που μας μάρανε… για τους «έξυπνους» μαλάκες που μας βάζουνε στο τσουβάλι κάθε φορά… μίσος για το κακό κι αυτούς που το γέννησαν… μίσος για τις απλές καθημερινές μαλακίτσες… γεμάτες ψεύτικη θαλπωρή κι ασφάλεια…
αφήνουν μόνο… για τη μοίρα που μας μάρανε… για τους «έξυπνους» μαλάκες που μας βάζουνε στο τσουβάλι κάθε φορά… μίσος για το κακό κι αυτούς που το γέννησαν… μίσος για τις απλές καθημερινές μαλακίτσες… γεμάτες ψεύτικη θαλπωρή κι ασφάλεια…Τον Καρτέσιο τον έφαγε η σημερινή ξευτίλα του ” φαίνομαι άρα υπάρχω”.