Μαζί, στο ίδιο γραφείο, 1974-1981. Μια δυνατή τριπλέτα στο ρεπορτάζ (Γιώργος Τράγκας, Μάκης Γεωργίου και η αφεντιά μου) με αρχισυντάκτη τον Σαράντο Σαραντάκο. Ξενύχτια ατελείωτα στο κυνήγι της είδησης.
Ο Τράγκας αδιαφορούσε για τον τρόπο με τον οποίο θα έφτανε στην επιτυχία. Και, το κυριότερο, δεν είχε πρόβλημα να μπουκάρει στην κρεβατοκάμαρα της χήρας του εργάτη που είχε μολις πριν λίγες ώρες γίνει κιμάς στην πρέσα και να βουτήξει την φωτογραφία του γάμου! Τοτε ρεπορτάζ χωρίς φωτογραφία ήταν “μηδέν”. Κι ο Τράγκας γύριζε πάντα με φωτογραφία!
Μάθαμε το ρεπορτάζ εκεί, στην Πειραιώς 9-11. Εκείνος το παράμαθε.
Το ΄81 εφυγα για το “Εθνος”, έχοντας γίνει “μπίλιες” με τον Σαραντάκο. Ξανασμίξαμε το ΄87. Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, σε μια σύσκεψη με τον Μάριο Νότα και τον Αλέξανδρο Βέλλιο, έριξε την ιδέα του Τράγκα. Ανέλαβα να τον βολιδοσκοπήσω. Κι έτσι, άρχισε την ραδιοφωνική του καριέρα. Στο Κανάλι Ενα 90,6 το 1987.
Εγω ειχα την ζώνη 7-10 το πρωί κι εκείνος την ζώνη 10-12. Εγώ ξεκινούσα με Βιβάλντι κι εκείνος με κύμβαλα αλαλάζοντα! Ήμασταν “δυο άλλοι κόσμοι”, αλλά αυτό άρεσε στο ακροατήριο! Σιγά-σιγά έμαθε το ραδιόφωνο και τοι αγάπησε πολύ.
Νομιζω ότι έφτιαξε την δική του “Σχολή” στην ελληνική ραδιοφωνία. Έφυγε από τον Πειραιά το 1990 και από τότε άρχισε την περιπλάνησή του σε ΟΛΟΥΣ τους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς και σε πολλές εφημερίδες. Τον πλάκωσε στο ξύλο ο Ζιάγκας στο Χέρφιλντ όταν ο Γιώργος έβγαζε “ειδήσεις” για τον Ανδρέα. Τότε ηταν στον “ελεύθερο Τυπο” και υμνούσε τον Μητσοτάκη. Αργότερα, τον καθύβριζε από τον “Σκάι” των Αλαφούζων. Και δεν ήταν μόνο το “σάκχαρο” που τον έκανε ευμετάβλητο!
Συγκρουσιακός, μονολιθικός, λάτρης της συνωμοσιολογίας, αλλά πάντα ορμητικός, καλός χειριστής της γλώσσας, άριστη πένα, κάποια στιγμή συναντήθηκε και με την οικονομική επιτυχία. Άποψή μου είναι ότι όταν παράγινε “επαγγελματίας”, άρχισε να χάνει την στίλβη της δημοσιογραφίας. Έβγαλε εφημερίδες και λεφτά, έστησε και ραδιοφωνικούς σταθμούς, πάντα με το ίδιο “αντι” μοτίβο. Έκανε και κόμμα. “Κόλλησε” με το “αντι” και νομίζω ότι το πλήρωσε με την ζωή του. Του άρεσε το ρίσκο και το πήγε μέχρι τέλους.
Μιλήσαμε πριν λίγο καιρό, όταν έγραψε κάποια άρθρα στην “Δημοκρατία”. Του είπα “να βάλει μυαλό έστω και τώρα και να εμβολιαστεί”. Μου απάντησε ότι “το άτιμο το σάκχαρο τον προβληματίζει”. Πιστεύω ότι δεν μπορούσε να ανεχθεί ότι τελείωνε η καριέρα του και προσπάθησε να συνεχίσει να “υπάρχει” μέσα από ένα πολιτικό κόμμα. Από τις επιλογές του, φάνηκε ότι είχε κάνει μια λανθασμένη “επένδυση”.
Ας είναι καλά κι ας ησυχάσει εκεί που ταξίδεψε…