ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ… από την δημοκρατία – Προς γονείς επιστολή…
Επιτρέψτε μου σήμερα να αρχίσω με ένα γράμμα, που δανείζομαι από την παλαιά καλή συνεργάτιδά μου και σήμερα στέλεχος της “Αλληλεγγύης” της Εκκλησίας της Ελλάδος, Δώρα Βλάχου. Με συγκίνησε, πραγματικά.
“ Αγαπητοί γονείς,
Οι εξετάσεις των παιδιών σας θα αρχίσουν σύντομα. Ξέρω, ότι είστε όλοι τρομερά αγχωμένοι, προκειμένου το παιδί σας να τα πάει καλά σε αυτές.
Σας παρακαλώ, όμως, θυμηθείτε, ότι ανάμεσα στους μαθητές που θα κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλον την ημέρα των εξετάσεων, υπάρχει ένας καλλιτέχνης, ο οποίος δεν χρειάζεται να ξέρει άριστα Μαθηματικά… Υπάρχει ένας επιχειρηματίας, ο οποίος δεν νοιάζεται ιδιαίτερα για την Λογοτεχνία… Υπάρχει ένας μουσικός, του οποίου οι βαθμοί στη Χημεία δεν θα έχουν ποτέ καμία σημασία… Υπάρχει ένας αθλητής, του οποίου η καλή σωματική κατάσταση είναι πιο σημαντική από τις γνώσεις του στη Φυσική…
Αν το παιδί σας φέρει υψηλούς βαθμούς στις εξετάσεις, αυτό θα είναι σπουδαίο! Αν δεν τα καταφέρει, όμως… σας παρακαλώ, μην του στερήσετε την αυτοπεποίθηση και την αξιοπρέπειά του. Πείτε του “δεν πειράζει, είναι απλά μία εξέταση!”…
Τα παιδιά σας είναι φτιαγμένα για πολύ σπουδαιότερα πράγματα στη ζωή τους, από ένα διαγώνισμα.
Πείτε του, πως ό,τι βαθμό κι αν φέρει, εσείς θα το αγαπάτε και δεν θα το κρίνετε.
Σας παρακαλώ, κάντε το αυτό και, αφού το κάνετε, παρακολουθήστε πώς το παιδί σας θα κατακτήσει τον κόσμο. Ένα διαγώνισμα ή ένας χαμηλός βαθμός δεν μπορούν να στερήσουν από το παιδί σας τα όνειρα και τα ταλέντα του.
Με θερμούς χαιρετισμούς, ο Διευθυντής του Σχολείου”…
Δεν ξέρω αν το γράμμα το έγραψε πράγματι ένας διευθυντής σχολείου. Θα μπορούσε, όμως και εύχομαι, να το έχει γράψει! Θυμηθείτε τα δικά σας παιδικά χρόνια και το άγχος που σας φόρτωναν-αν σας φόρτωναν- οι γονείς σας. Θυμάμαι την πίεση που είχα υποστεί, προσωπικά, για “να γίνω γιατρός”. Ποιός; εγώ, που ακόμη και σήμερα, όταν μου παίρνουν αίμα για εξετάσεις γυρίζω αλλού το πρόσωπό για να μην δω την σύριγγα! “Χαμός” έγινε όταν ανακοίνωσα στον πατέρα μου ότι δεν επρόκειτο να ακολουθήσω το επάγγελμά του!
Χρειάστηκε να περάσει καιρός, να “κάνω όνομα” στην δημοσιογραφία για να μου πει-πολλά χρόνια αργότερα- ότι “έκανα το σωστό”…
Με την εμπειρία πολλών πλέον ετών στο “κουρμπέτι”, σας βεβαιώ ότι το άγχος “να πάρει το παιδί το πτυχίο του” είναι φθοροποιό και άγονο. Τα παιδιά ξέρουν να επιλέξουν τί θα ακολουθήσουν. Οι γονείς οφείλουν να τους παρέχουν τα μέσα -όσα μπορούν βεβαίως- και να είναι κοντά τους. Αυτός είναι ο βασικός κανόνας επιτυχίας.
Τα υπόλοιπα έρχονται…
