Από την «Μάχη της Ηλεκτρικής» το 1944, όπου πατριωτικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ έσωσαν το εργοστάσιο από την καταστροφή που προγραμμάτιζαν τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, φτάσαμε 50 χρόνια αργότερα στους λαϊκούς αγώνες με επικεφαλής την αυτοδιοίκηση που ευοδώθηκαν με την διακοπή λειτουργίας του.
Ο ρεαλισμός των προοδευτικών αντιλήψεων συνδέει τις δυο «αντίθετες» δράσεις, η ανάγκη ενεργειακής επιβίωσης του Έθνους με την πρώτη, η ποιότητα ζωής με την δεύτερη.
30 χρόνια αργότερα όλα αλλάζουν, φτάνουμε στην οπισθοδρόμηση. Στην αυτοδιοικητική οπισθοδρόμηση ανεξάρτητα από τις επιλογές της κεντρικής διοίκησης. Έντονες συζητήσεις στο παρασκήνιο για την «ανακαίνιση» και την πώληση του εργοστασίου της ΔΕΗ σε ιδιώτες για την παραγωγή και διανομή ενέργειας.
Επαναλειτουργία ενός εργοστασίου που εδώ και 30 χρόνια από την διακοπή του εκκρεμεί η υπόσχεση της κεντρικής διοίκησης ότι ο χώρος του θα παραχωρηθεί στην αυτοδιοίκηση, αλλά τώρα βρέθηκε η λιπόψυχη δημοτική αρχή που -στις μέρες της- μπορεί η υπόσχεση να αναιρεθεί οριστικά, μπορεί το φουγάρο -το επονομαζόμενο «δράκος» από γενιές δημοτών- να ξαναβγάλει την κάπνα του, να προσθέσει το βαρύ αποτύπωμα του στην ήδη βαριά περιβαλλοντική μόλυνση της πόλης μας.
Κάθε σκαλί που εύκολα κατεβαίνει η πόλη, κάθε γράμμα που με συνέπεια διαγράφεται από τις λέξεις «ποιότητα ζωής» πολύ δύσκολα θα αποκατασταθεί στο μέλλον.
Ο κίνδυνος «ολικής επαναφοράς» του παρελθόντος μας είναι πια προ των πυλών.
Είναι υπαρξιακή ανάγκη η αφύπνιση των πολιτών, οι συλλογικές παραταξιακές δράσεις ώστε να δημιουργηθεί ένα μαζικό ενωτικό κίνημα υπεράσπισης της πόλης.