«Όταν ο ήλιος του πολιτισμού είναι χαμηλά στον ορίζοντα, ακόμα και οι νάνοι ρίχνουν μεγάλες σκιές» έγραψε ο Αυστριακός συγγραφέας Καρλ Κράους. ..
Έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Τον άνοιξε μια “ευαίσθητη αθλήτρια”, που τραγούδησε ο Σαββόπουλος και τώρα ποιός μπορεί να μαζέψει τα δαιμόνια; Και ο ασκός-μην ξεχνάμε- περιέχει απ’ όλα τα καλά.
Από στελέχη ομοσπονδιών, προπονητές, ηθοποιούς, σκηνοθέτες , προέδρους εθνικών οργανισμών.
Απ’ όλα έχει (δεν θα΄χει;) ο μπαξές. Κι όταν ανοίγεις έναν τέτοιο ασκό, μην περιμένεις έλεος! Θα την πληρώσουν ένοχοι, αλλά θα πάρει η μπάλα και πολλούς άλλους, θα έχουμε και “παράπλευρες απώλειες”.
Και δύσκολα στις μέρες μας, στις μέρες του χαμηλότερου πολιτικού βαρομετρικού στα χρόνια του ελληνικού κράτους, θα βρεθεί ο Οδυσσέας, για να γυρίζει στην Ιθάκη και να καθαρίσει με τα βέλη του τους μνηστήρες, που παραμονεύουν , έτοιμοι να αρπάξουν τα αγαθά και να αμαυρώσουν τα ιερά και τα όσια του Βασιλείου…
Για σκέψου! Μια χώρα καταχρεωμένη, έρμαιο των λαθών των πολιτικών και των πολιτών της, ένας λαός υποδουλωμένος και βυθισμένος στην βαρύτερη υγειονομική κρίση, αντί να δείξουν στον κόσμο το επετειακό φως της Επανάστασης που άλλαξε τα δεδομένα στην Ανατολική Ευρώπη, δείχνουν το πιο σιχαμερό, το πιο σκοτεινό πρόσωπο της κοινωνίας τους!
Κάποιος από το πλήρωμα του σκάφους που επέστρεφε από την Τροία, έκοψε με το μαχαίρι του το σχοινί που κρατούσε τον μυστηριώδη ασκό ερμητικά κλειστό.
Υπέθεσε, ο αφελής, ότι το φουσκωμένο τομάρι ήταν γεμάτο χρυσάφια και ασήμια, αλλά με το που άνοιξε τον λαιμό του τομαριού, πετάχτηκε ολούθε γύρω η κόπρος του Αυγεία!
Και πώς να σταματήσεις τώρα την δύναμη των δαιμόνων!
“Τα ήξερα όλα εδώ και είκοσι χρόνια!” δήλωσε μια από τις πολλές ιέρειες των τεχνών.
”Και γιατί δεν εμίλαες μαρή;” θα της έλεγε η γιαγιά μου η Σταμάτα, αν ζούσε. Για σκεφτείτε! ‘Ολοι “γνώριζαν” αλλά κανείς δεν μιλούσε!
Τώρα, όμως, θα τρέξουν όλοι οι υποτακτικοί του Βασιλείου και θα επιδιώξουν να αρπάξουν ένα κομματάκι δημοσιότητας, θα διαγκωνιστούν μεταξύ τους, για το ποιός θα πάρει μια θέση στη “νεα εκκίνηση”!
Κρίμα, όμως, γιατί πάνω στην φούρια τους, δεν έχουν προσέξει ότι οι διάδρομοι του στίβου οδηγούν ΟΛΟΙ στην έξοδο του σταδίου!
Κανείς δεν έχει πια δικαιολογία. Ούτε εκείνοι που διέπραξαν τα εγκλήματα ούτε εκείνοι που “ήξεραν αλλά δεν μιλούσαν”.
Τα κοράκια επιλέγουν πάντα το ψοφίμι που θα θρέψει την πείνα τους και δεν αφήνουν άλλο ζώο να πλησιάσει.
Εδώ, κοράκια, ύαινες, αρουραίοι και παλληκάρια, γίνηκαν “μαλλιά κουβάρια”!
Ας πιάσουμε την πιο μακρινή κερκίδα στην αρένα κι ας περιμένουμε τον τερματισμό…
