Αντ. Μπενέτος: “Ένας υπέροχος δάσκαλος”

” χθες, την τελευταία ώρα με τα παιδιά στο σχολείο, τους διάβασα μια ιστορία. την ιστορία ενός αγοριού, ενός αλόγου, ενός τυφλοπόντικα και μιας αλεπούς. οι τέσσερις αυτοί ήρωες βρίσκονται αντιμέτωποι με μια καταιγίδα, ο καθένας κουβαλά τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του, τις επιφυλάξεις και τις ελπίδες του και ψάχνει στήριξη ή βοήθεια ή μια καλή κουβέντα από τους γύρω του. το διάβασα όλο στα παιδιά μου, τους έβλεπα να κουνούν το κεφάλι με όσα συμφωνούσαν, να σχολιάζουν και να τονίζουν σημεία που τους έκαναν εντύπωση, στο τέλος της αφήγησης με χειροκρότησαν κιόλας. ευτυχώς δεν είδαν ότι είχα βουρκώσει με την ιστορία, την αφήγηση και τη συγκυρία, όπως και με την απόφαση μου να βάλουμε μια άνω τέλεια στα μαθήματα από κοντά με ένα βιβλίο που συνοψίζει όλο τον τρόπο σκέψης μου κι όλα τα συναισθήματα μου. το αγόρι που προσπαθεί να αγαπήσει τον εαυτό του και να τον μάθει, ο τυφλοπόντικας που δε βλέπει τη ζωή όπως είναι, το άλογο που δε στηρίζεται πάντα στη δύναμη του και η αλεπού που δε βασίζεται πάντα στην πονηριά της, ήρθαν και μας έδωσαν το μάθημα που χρειαζόμασταν.

Ότι μπροστά στις καταιγίδες, όταν νιώθουμε ότι δεν ελέγχουμε όλα τα σημαντικά πράγματα, συγκεντρωνόμαστε σε όσα αγαπάμε και σε όσα βρίσκονται στα μάτια μας μπροστά. Και πως ακόμα κι αν έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, πρέπει να βλέπουμε, να νιώθουμε, να σκεφτόμαστε πόσο μακριά έχουμε φτάσει. Εκεί ήταν το χειροκρότημα, για το πόσο μακριά έχουμε φτάσει· εκεί ήταν και το σπάσιμο της δικής μου φωνής.