Τον Σήφη Βαλυράκη τον γνώρισα στις αρχές της Μεταπολίτευσης, σε εκείνη την υπόθεση με τα όπλα στο πλοίο “Αρίων”.
Έκτοτε συζητήσαμε πολλές φορές και μου αφηγήθηκε την ιστορία του, στην δικτατορία, με τις αποδράσεις, τα κάτεργα του Χότζα, το ΕΑΤ-ΕΣΑ, την Κέρκυρα.
Τον θαύμαζα, τον παραδεχόμουνα και νομίζω πως ο τρόπος που έφυγε του ταίριαζε.
Με το ψαροντούφεκο, στην παγωμένη θάλασσα, στα 78, στις ηλικίες που άλλοι ούτε καν σκέπτονται τέτοιες δραστηριότητες.
Γειά σου, ρε μάγκα! Καλές ψαριές εκεί πάνω!