Τα Σαββατοκύριακα π.κ (προ κορωνοϊού) ήταν μέσα στην καρδιά μου! Ξυπνούσα πρωί-πρωί κι έτρεχα να προλάβω το φερι των επτά για να βρεθώ στη Σαλαμίνα, στο χτήμα του παππού και να στρωθώ στη δουλειά.
Κάτι να βοτανίσεις, κάτι να σφίξεις τις ενώσεις των σωληνώσεων, κάτι να σκουπίσεις, να μαζέψεις, να ποτίσεις, να σκάψεις, να μαζέψεις τις πέτρες, να η γυμναστική σου.
‘Ασε τον καθαρό αέρα που ρουφάς και αποθηκεύεις για να τα βγάλεις πέρα με την δυσώδη ατμόσφαιρα της Αθήνας…
Τις Κυριακές, πάλι, με την μπουκιά στο στόμα, να τρέξω σε κάποιο από τα “μαντριά-γήπεδα” στα οποία στέλνουν την ομάδα μου, τον Εθνικό να παίζει, οι χωρίς τσίπα “παράγοντες” της ΕΠΟ, οι οποίοι έκαναν την πάπια όταν χαριζόταν το στάδιο “Καραϊσκάκη” σε μια ανώνυμη εταιρεία και ο ιστορικός Εθνικός πεταγόταν στον δρόμο!
Εκεί να δεις! Μαζεμένοι οι φίλοι -σχεδόν όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας- να ξεροσταλιάζουμε κάτω από ομπρέλες, μέσα στον κρύο και το αγιάζι τον χειμώνα και με καπελάκια μπλε-άσπρο τον καιρό που έχει λιακάδα, για να μπορούμε να βλέπουμε καλύτερα την ομαδάρα μας, που βολοδέρνει στην Γ’ Εθνική και που τώρα -λογω απαγορεύσεων- δεν παίζει, ενώ παίζουν οι “μεγάλοι”, εκείνοι, ντε, που μας βουτήξανε το γήπεδο(χα-χα-χα)…
Τώρα, όμως, είμαι υποχρεωμένος να “τρώω στη μάπα” τον κάθε πικραμένο που βγαίνει στο γυαλί και λέει το μακρύ και το κοντό του για την πανδημία, που μου λέει “κάτσε μέσα γιατί είσαι ευπαθής ομάδα και δεν έχουμε εμβόλια” ενώ μέχρι πρό τινος μου έλεγε “με το που θα μπει το 2021 θα εμβολιαζόμαστε με ρυθμούς πολυβόλου”…
Τώρα, είμαι υποχρεωμενος-όταν δεν έχω τί άλλο να κάνω- να βλέπω πότε τον Άδωνη και πότε τον Χατζηδάκη (χάσαμε τον Βρούτση-στοπ) στον Αυτιά, να μου λένε ότι έχουν την λύση για κάθε πρόβλημα, αλλά την επομένη να διαπιστώνω ότι τα προβλήματα δεν λύνονται με λόγια!
Τωρα, τρέμω να ανεβω στην ζυγαριά, την οποία ουδέποτε φοβήθηκα στην ζωή μου!
Έχω γίνει ξεφτέρι στη μαγειρική ενώ ετοιμάζομαι να σαρώσω στο “μάστερ-σεφ”, καθώς τα Σαββατοκύριακα μαγειρεύουμε οικογενειακώς “για να περάσει η ώρα”. Το κακό είναι ότι τρώμε εκείνα που μαγειρεύουμε!
Εντάξει, δεν μπορώ να πω, βγαίνω και για περπάτημα. Όσο, όμως και να περπατήσεις, κάποια στιγμή θα γυρίσεις σπίτι. Και, μοιραία, θα καταλήξεις στην πολυθρόνα.
Πότε για ποδόσφαιρο, πότε για μια καλή ταινία. Αφού λέω να αρχίσω το βάψιμο, να βάψω όλο το σπίτι!
Στην αρχή η κυρά είπε “ωραία”. Όταν, όμως της είπα ότι θα το βάψω ριγέ “Μπλε-άσπρο” για να τιμήσουμε τον Εθνικό, τσακωθήκαμε!
