Φίλες και Φίλοι, Συνταξιδιώτισσες και Συνταξιδιώτες,
Πριν από επτά χρόνια και μία μέρα, στις 22 Οκτωβρίου 2013, μετά από μία πενταετία έργων και μία δεκαετία προετοιμασίας ξαναφωτίστηκε η μνημειώδης σκηνή. Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά είχε ζωντανέψει.
Χρειάστηκαν διεκδικήσεις, χρόνος, κόπος, δύσκολος συντονισμός του Δήμου Πειραιά, υπουργείων και της Περιφέρειας Αττικής. Χρειάστηκαν εκδηλώσεις, ημερίδες, αρθρογραφία. Διαφωνίες και επίμονη, επώδυνη σχεδόν επιμέλεια να επιλυθούν και να καταλήξουν σε σύνθεση, ανώνυμων και επώνυμων.
Και μετά, το Δημοτικό Θέατρο, το κάποτε «Δημοτικόν Θέατρον Πειραιώς – Πειραϊκόν Θέατρον», ξαναλειτούργησε. Συνειδητοποιήσαμε μόλις τότε ότι είχε γραφτεί ένα μικρό έπος. Το έπος μιας επιτυχίας που περιλαμβάνει όλη την πόλη, που αναφέρεται σε όλη την πόλη. Το έπος που αναδύεται μέσα από τη χαρά και το καμάρι για το παλιό και νέο απόκτημα. Το Θέατρο της πόλης με τη μεγάλη εμβέλεια!
Το «ωραιότερο θέατρο της χώρας» είχε αντέξει τα πάντα, έτσι κι αλλιώς. Γιορτές και πανηγύρια, πολέμους, προσφυγιές και δικτατορίες, καταστροφές, δύο σεισμούς, δεινά και απαξίωση. Ψηλά τον πήχη, χαμηλά τον πήχη. Ζουν μέσα του όλα και όλοι. Ο Ιωάννης Λαζαρίμος με τους τεχνίτες της πέτρας και τους καραβομαραγκούς αλλά και όσοι «πάτησαν» στη σκηνή του από το 1895 ως σήμερα. Ο Σοφοκλής και ο Μπρέχτ. Ο Νικηφόρος Βρεττάκος και ο Δημήτρης Ροντήρης. Ο Βεάκης και η Παξινού. Ο Γιάννης Τσαρούχης. Ο Κατράκης, η Λαμπέτη, ο Μίκης και το άκρως πρωτοποριακό Living Theatre. Η Ρούλα Πατεράκη. Οι διευθυντές της αναβίωσής του, ο Τάκης Τζαμαργιάς, ο Νίκος Διαμαντής, ο Λευτέρης Γιοβανίδης. Οι σημερινοί μαθητές, οι σημερινοί μετανάστες της παλιάς μας πόλης των μεταναστών και των προσφύγων, αυτοί που σχεδιάζουν και αυτοί που αυτοσχεδιάζουν. Υπάρχει αυτό που το συνδέει με την Αθήνα, την Αττική και τη χώρα. Ενώ στο βάθος, πέρα από τους φάρους του λιμανιού μας εκτείνεται η Μεσόγειος και πιο πέρα η Ευρώπη και η Ανατολή, ο κόσμος όλος. Υπάρχουν οι θεσμοί του Δήμου που το διαχειρίζονται, δημοτικοί σύμβουλοι, δημοτική αρχή και αντιπολίτευση, οργανισμοί και διοικητικά συμβούλια.
Υπάρχει πάντα και για πάντα -χρόνου επιτρέποντος- μία σκηνή, μία οροφή και ένα φουαγιέ. Στη σκηνή θέλεις να σταθείς μέσα στο σκοτάδι και να φανταστείς, το θέατρο βγάζει το καλύτερο και το χειρότερο του ανθρώπου. Η οροφή, το σχεδόν παράδοξο, το απολύτως μυστηριακό, το τέλεια περίτεχνο ακροτελεύτιο άρθρο του έπους. Εκεί αναλογίζεσαι τα έργα και τις ημέρες των ανθρώπων και, ανάμεσά τους, στο μικρό το φουαγιέ που θέλει προστασία, λες, να δω μόνο τις αντανακλάσεις του ήπιου φωτός πάνω στα ζωγραφικά τελάρα των τοίχων.
Ο πολιτισμός ζητάει μάλλον, μόνο, φαντασία και γενναιοδωρία. Προσωπική και πολιτική.
Να το χαιρόμαστε το θέατρό μας και να το προσέχουμε!